रवि रोषी
दोहा- साँच्चै साहित्यकार अरुको पिडामा कविता संगै जग हँसाई दिन र कविता संगै भल्भली रोइदिन सक्छ । अलग मुटु लिएर जन्मिएका हुन्छन् कवि हृदयका कविहरु । कवित्वको ओजमा संसार जितेकै भएपनि बिचरा उनीहरुलाई पनि दैवी प्रकोप लाग्दो रहेछ । रोग लाग्दो रहेछ । अनि कविता संगसंगै हाँस्ने र रुने कवि कविता मात्र छोडेर अवसानित भैपनि जाँदो रहेछ ।
मैले राम्रो संग कहिँ कतै पढेको छु , साईंलाबाजे, शिक्षक, शिक्षामन्त्री तथा राष्ट्रको सम्पत्ती अर्थात् महाकवि लक्ष्मी प्रसाद देवकोटाको पनि कम हृदयविदारक रुपमा चित्त काटिने गरी मारिएनन् । उनी मरेका हुँदै होइनन् । उनलाई परिवारजन र राष्ट्रले नै मार्यो । उनी बाँचेको देख्न चाहने नेपालमा जम्मा २ जना कूलीन राणा मात्र थिए । उनको उपचारार्थ राँची लगियो । डक्टरले जाँच पड्ताल गरेपछि पागल होइन, नेपालमा जन्मिनु उसको जोग्राफिकल मिस्टेक भनेर घोषणा गरिदियो । उनी नेपाल फर्काईए ।
ठम्ठमी बोल्ने साईंलाबाजेलाई जिउँदै आर्यघाटमा लगियो । उनलाई मर्नु पटक्कै मन थिएन । तब उनी लाचारीको साथ मारिनुको लागि तयार भईसकेपछि स्वास्नीको काखमा देहवसानको एकदिन अघि मात्र भल्भली रुँदै भनेका थिए रे । म त बाँच्न चाहँदा चाहँदै पनि मारिने भएँ र अब मर्न तयार पनि भैसकेँ । मरेको भोलिपल्ट लाग्ने किरीया खर्च कसरी टाछ्र्यौ हौली प्रिया रु मर्ने बेलामा देवकोटाले श्रीमतिसंग दोहोरो संवाद गरेका थिए भने काल आगमनको लागि स्तुती गर्ने उनका परिवारजन बल्ल त्यहि दिन रोए ।मरिसकेपछि मरणोपरान्त राज्यले उनको सम्मानमा थुप्रै पैसा खर्च गर्यो , जुन मर्नु अगावै उनको उपचारको लागि राज्यले ध्यान पुर्याउनुपर्ने थियो । मरेपछि शिक्षामन्त्रीको घरको दैलोमा नाङ्लो भन्दा ठुलो फोटो टाँगियो । जुन उनका छोराहरु र दाई भाईहरुले मर्नु अगावै आफ्नो छातीमा भाई, दाई र बाउ भनेर टाँस्न सक्नुपथ्र्यो ।
देवकोटाले भोग्नु परेजस्तो सामाजिक, पािरवारिक अपहेलना यि कतारका कवि तीर्थ गुरुङले कतारको अस्पतालमा आर्थिक अभावले पिल्सीएर जीवन र मरणको दोसाँघमा लोझाएका अर्धमूदित आँखा लिएर अधमरो जिन्दगी नमरुञ्जेल बाँच्न बाध्य बनाईएका छन् । यि मिर्गौला रोगी गुरुङका आँखामा टुपुल्किने आँसु अब रुँदा रुँदा आँखाबाट आँसु पनि रित्तिसकेका छन् ।
तस्वीरमा तीर्थ गुरुङको आँखालाई मात्र १० सेकेण्ड नियाल्नुहोस् । यिनको आँखामा मर्नु पर्ने पिडा होइन, मानवहुलमा रहेर पनि असहयोगको कारणले बाँच्न नपाएको पिडा झलझली झल्कीरहेको छ । अर्थहीन कार्यक्रमको आयोजना गरी नेपालका नेताहरु ल्याएर कतारमा लाखौँ रुपैँया खर्च गरेर भारतीय होटलहरुलाई पोस्ने काम गरिन्छ ।
तर यस्ता दैवी बिपत्तीमा कसैको ध्यानाकृष्ट भएको मैले कहिलै पाउँदिन । एक अर्का नेपाली नेपाली बीचमा पौँठेजोरी खेल्नका लागि मात्र खोलिएका यि बैचारिक संस्थाहरु तथा अन्य संस्थाहरुको ध्यान के यि कवि तीर्थमा पर्न सक्ला त रु कतारका कवि यि तीर्थको लागि सहयोग गर्न त परै जावोस् फेसबुकमा उनको दयनीय अवस्था हेरेर लाईक गर्न पनि झिझो मान्छन् कतारका महान व्यक्तित्वहरु । केहि केहि साहित्यकार भनाउँदाहरु पनि यो नियतबाट अछुतो छैनन् ।
कवि तीर्थ गुरुङलाई तपाईंहरुको सहानुभूति र च्वः च्वः को आवश्यकता छैन । छ त तपाईंको मानवीय संवेग अन्तस्करणबाट नै पग्लिएर उनको पुर्नजीवन प्रदान गर्नको लागि आर्थिक सहयोग । कृपया कवि तीर्थ गुरुङको लागि पुनर्जीवन प्रदान गर्न देश विदेशबाट सबैले यथाशक्य सहयोग प्रदान गरौँ । कतारमा जातियताको नाममा खोलिएका संस्थाले पनि यस बिषयमा गम्भीर ध्यान पुर्याउनु हुनेनै छ भन्ने आशा लिएको छु । तब मात्र कतारमा संघ संस्था र समाजसेवीहरुको दाल बाक्लो कि भात बाक्लो भनेर खुट्याउन सकिन्छ ।
NOTE: सहयोग र सम्पर्क गर्ने ठेगाना र टेलिफोन नम्बर हामी छलफल गरि जानकारी गराउने छौं ( रवि रोषी )
